تبیین مفهوم آموزش اجتماعی در فلسفۀ رئالیسم اسلامی در مقایسه با نظریه های مشارکت در شهرسـازی
نسترن نژداغی، دکتر احدنژاد ابراهیمی
چکیده :
مشارکت از امور مهم در برنامه ریزی شهری است؛ یکی از عوامل نا موفق بودن اجرای پروژه های توسعه محلات شهری در ایران عدم توجه به نقش ساکنان این محدوده از شهرها است. این مهم حاصل فقدان برنامه ریزی لازم برای جلب مشارکت هر چه بیشتر ساکنان و آموزش آنها است. هدف این پژوهش تدوین چارچوب مفهومی متناسب با فرهنگ و هویت فرهنگیِ جامعه ایرانی اسلامی برای ارائۀ الگوی بومی آموزش ساکنان مبتنی بر فلسفۀ رئالیسم اسلامی است. برای نیل به این هدف جایگاه آموزش در فرآیند جلب مشارکت مردمی مبتنی بر مبانی نظری و فلسفی اندیشۀ اسلامی در باب آموزش، با توجه به نقش اجتماع و به تبع آن مشارکت، تحلیل گردیده است تا ماهیت اندیشۀ اسلامی در باب آموزش اجتماعی و رفتار اجتماعی در جامعه، اهداف، اصول، روش و محتوای آموزش متأثر از اندیشۀ اسلامی ارائه شود. این پژوهش از منظر هدف تحقیق بنیادی است و بر اساس ماهیت موضوع و حیطۀ مورد پژوهش در علوم اجتماعی، توصیفی – تحلیلی محسوب می گردد. تبیین ویژگی های آموزش برای اجتماع بر اساس اندیشۀ اسلامی، در مقایسه با آن دسته از نظریه های مشارکت در شهرسازی که بر پایۀ آموزش به اجتماع تدوین گردیده اند، به عنوان نتیجۀ تحقیق نشان می دهند، در جامعۀ اسلامی، اهداف و نیاز های آموزشی طی فرآیندی دو طرفه و با اهمیت بخشی به نقش اجتماع در این فرآیند، متأثر از رویکردی از پائین به بالا، براساس خواست های جامعه تدوین می گردد و در قالب برنامه ریزی و مفهوم سازی به جامعه ارائه می شوند.
واژگان کلیدی : آموزش، اجتماع ،رئالیسم اسلامی، مشـارکت، شهرسـازی
